Het tikken van deze blog voelt een beetje als het beginnen met schrijven in een nieuw notitieboekje. Alle bladzijden nog keurig gladgestreken en leeg, de kaft nog ietwat stug, de pen moet nog aan het papier wennen. In je mooiste handschrift woorden vinden voor de ideeën in je hoofd. Door ze zwart op wit te zetten, worden ze echt.
Het borrelde al langer, het idee om ooit eens voor mezelf te gaan beginnen. Maar ja, zo’n vast contract op een interessante werkplek blijkt toch ook erg comfortabel. En ondernemen, hoe pak ik dat aan? Ben ik dan de zoveelste millennial in een café met laptop en een havercappuccino? Die geprivilegieerde meid die het zich kan veroorloven haar baan op te zeggen? Zo veel overtuigingen, gedachten, vooroordelen. Maar toen ik met mezelf ging brainstormen, vloeide Digitessa als vanzelf uit mijn pen. En vanaf dat moment was er geen weg meer terug.
Mijn baan en huur zijn inmiddels opgezegd en eind september vertrek ik vanuit Duitsland terug naar Nederland, klaar voor een nieuw avontuur. Gisteren zat ik met mijn laptop in een lokale koffietent en moest even erg hard om mezelf lachen. “Daar zit je dan, Digitessa. Je bent er zo eentje”, dacht ik. Maar om je de waarheid te zeggen: het voelt als een bevrijding!